The Quiet Power of White: A Visual Poem on Minimalism and Feminine Grace

White? Oo, May-akma!

Sabi ko sa sarili ko: ‘Anong gagawin natin dito? Parang gawa ng minimalist saint!’ Pero ang ganda! Ang saya-saya ng silence na to.

Light as Language

Ang liwanag ng umaga? Hindi nagpapalitaw ng mukha—nakikipag-usap lang. Parang siya’y nagtatanong: ‘Ano ba talaga ang nasa loob mo?’

The Weight of Simplicity

Hindi kasi basta pang-akit yung white—it’s like saying ‘I’m here’ without shouting. Kakaiba yung feeling kapag ikaw ay simpleng simpleng walang ginawa pero parang nakikita ka talaga.

A Quiet Rebellion Against Noise

Sa mundo natin na puno ng filters at forced smiles… eto ang pinakamalakas: ang hindi kailangan mag-show off para marinig.

Kahit ako—na minsan ay mag-iisip pa kung bakit ako ganito—napaisip: Sana all.

Ano kayo? Nakakaramdam ba kayo ng ganitong ‘quiet power’ sa mga simpleng bagay? Comment section—lumabas na! 🫶