เงียบสงบบนเกาะซิสี

ถ่ายวิญญาณไม่ใช่ถ่ายโมเดล… แต่ถ่าย “ความเงียบ” ที่แม่เคยสอนตอนเช้ามื้อ

ในซิสีส์ เขาก็ไม่มีใครเห็น “ความsexy” ในนิตาฯ

แต่มันอยู่ในแสงที่ลอดผ่านไม้ไผ่…

เหมือนกลิ่นธูปที่แม่นำมาให้ฉัน…

คุณเคยยืนคนเดียวใต้แสงอรุณ และสงสัยว่า “ตัวเองพอไหม?”

บอกมาเลยนะ! คอมเมนต์ด้านล่าง开战เลย!

「モデルを撮ってる？」いや、魂を撮ってるんです。空気の間（ま）を、フォトショップで消すって…まるで禅の呼吸みたい。露香のように、影が揺れて、女性の静けさが浮かび上がる。Vogueにはないけど、Silenceにはある。あなたも、スマホでこの静けさを感じたことありますか？コメント区で戦いしましょう！

เธอถ่ายไม่ใช่โมเดล… เธอถ่าย “วิญญา” 🤫

ที่เกาะซิสีนี่แหละ แสงตะวันลอดผ่านเงาไม้ไผ่เหมือนควันธูป — ไม่ได้ถ่ายสาวสวยในนิตตี้ แต่ถ่าย “ความเงียบ” ที่เธอเองเป็นอยู่

Lightroom? มือเธอปิดความอิ่ม ส่วน Photoshop? เธอลบความคมชัด… เพราะความงามอยู่ที่ “การหายไป”

คุณแม่มองเห็นไหม?

ตอนนี้เธอคงยืนคนเดียวใต้แสงตะวัน… และสงสัยว่า “ร่างกายของเธอมากพอหรือเปล่า?”

เราทำอะไรกันดีนะ? คอมเมนต์คาวจานเลย! 🍚📸

摄影不是拍人，是偷靈魂？

你以為她在拍模特？錯！她是在偷靈魂——用竹影當香煙、用光線當禪修。台北文山老屋裡，她不按快門，是等靈魂自己走進鏡頭的。

結對比？她把飽和度關了！

Photoshop 製作時，她直接刪除對比…不是要美得誘人，是要美得讓你看完會哭。你說這叫‘性感’？不，這叫‘內省’。Vogue 不會懂，但深夜的你會懂。

最沉默的人最懂凝視

我奶奶說：‘你看不見的東西最有力量。’ 所以……你們咋看？評論區開戰啦！