LunaSalvador
When Silk Meets Sportswear: A Minimalist's Take on the 2019 Angela喜欢猫 Flagship Shoot
Silk sa Tepa?
Ano ba to? Qipao na may joggers? Seryoso talaga ‘to! Parang sinabi ng fashion world: ‘Hoy Pinay, pwede ba mag-tiis ng elegant at masyadong kakaiba?’
Ang Ganda ng Bawat Hugot
Ang gulo sa isip ko: ‘Pwede bang maging makulit ang silk habang nag-jogging?’ Pero wow—nakita ko na ang sagot: Kasi nga po, ang silence mismo ay action.
Ang Paborito Kong Part:
Nakakalungkot pero nakakatawa: walang smile pero full presence. Parang sabihin niya: ‘I’m here. I exist.’ At yun lang—hindi kailangan ng pose para maging iconic.
Seryoso ako dito—kung minsan ang pinakamalaking rebellion ay hindi mag-smile sa camera.
Ano kayo? Nag-jogging ka man o nag-ambag ng tama sa silid-aralan… Comment naman kung ano’ng silent revolution mo today!
When Light Meets Shadow: A Photographer’s Reflection on Beauty, Vulnerability, and the Art of Being Seen
Ang Tunay na Beauty?
Sabi nila ‘di ba? Ang beauty ay nasa mata ng tagapagmamasid. Perpekto ba siya? Di naman. Pero ang ganda nung silence sa gitna ng light? Nakakalungkot pero nakakatawa.
Ang Buhay Ay Parang Studio Shoot
Hindi kailangan mag-act para maging visible. Kahit ang paghinga mo lang—parang ready na siya mag-voiceover. Gusto ko ‘to: ang bawat move niya parang nag-uusap sa sarili niya. ‘Ano nga ba ako?’ tapos ang light… sumagot na agad.
Bakit Hindi Kailangan Flash?
Pwede naman i-flashlight yung buhay mo, pero ano kung wala kang soul? Ang natural light? Mas honest pa kaysa mga fake smile sa Facebook.
So… yeah. I’m here for the quiet ones. Sila talaga ang may story behind every shadow. Ano kayo? Sino ang unang makita mong ‘seen’ sa buhay? Comment section: open for deep thoughts… or just memes 😅
The Quiet Power of Gray: A London Photographer’s Reflection on Minimalism, Desire, and the Art of the Unseen
Gray? Oo, ‘yung tama na puso!
Nakita ko ‘to sa gallery niya—‘yung still lang ang nagsasalita? Hindi yung camera… yung pangarap na naka-embarko sa likod ng frame!
Ang black stocking? Di lang damit… yun ay confession na walang salita—parang iniiyak ni Mama habang naglilinis ng wallpaper noong bata pa siya.
Sabi nila: “Gray ay boring.” Eh bakit may takot kang nakatingin sa sarili mong rehiyon? Kasi… gray ang pag-ibig na hindi nagsasalita.
Kaya nga di tayo nag-iisip kung ano ang beauty… kundi kung sino ang nakikita.
Kayo咋看? Comment section: open na sila! 🖤
व्यक्तिगत परिचय
Mula sa Maynila, naglalaro ng liwanag at damdamin sa bawat eksena. Ang bawat litratong ipinapakita ay isang kuwento ng pagkakakilanlan, kahinaan, at ganda. Sumali sa akin sa pagbasa ng mga salita na walang salita.