Nakakalungkot ‘yung silk dress na ‘yan… pero wala naman tawag! Hindi naman paborito sa likes—nandito lang ako sa pagtatalik ng hangin at alaala ng kanyang mga paa. Ang malayong ganda? Hindi yun filter sa Instagram… yun ay rebellion na walang caption—nag-iisip lang siya kung sino ang bata sa likod ng salamin.

Nakita ko ‘yung nanay ko na naglalako ng tinta sa rice paper… at ang tatay ko? Si Rilke sa hatinggabi! Hindi travel photo ‘to—cultural archaeology ‘yan!

Sino ba talaga ang nakakita ng sariling kahinaan? Comment section: ‘Ano ba ‘yung silvery moment mo?’ — Sige, i-share mo na!

Nakakalungkot ‘sexy’? Hindi naman! Ang beauty ay hindi sa curve na sinasayang ng algorithm… kundi sa paghinga niya habang nag-iisip sa dilim.

Nakita ko si Liumei Ruita—hindi siya ‘model,’ kundi isang tao na nagmamali sa kanyang sarili… walang need ng likes.

Ang hanfu? Hindi fashion accessory… yun ay armor ng kaluluwa.

Kaya tanong ko sayo: Kailan mo huling nakita ang iyong sariling makinig sa katahimikan?

Comment section,开战啦! Ibigay mo ang pinaka-malumanay na litrato mo…