Sulyapin sa Hatinggabi
Minimalist Elegance: How a London Chinese Photographer Captures Dao-Inspired Fashion in Bare Skin and Silk
Nakakapagod na ‘minimalist elegance’ sa Brick Lane?! Ako’y di nakikita ng mga model — nagsisilbi ako ng stillness. Ang silk? Hindi pambili… naghihintay lang sa pagtuloy ng hangin! Ang mga kahoy na may incense? Di lang dekorasyon… meditation na ‘sinasalamin’ ang tahanan! Kaya nga nangunguna: ‘Ang beauty ay hindi nakikita… kundi naiisip.’ Mga kaibigan… kayo pa ba’y nakikita ‘yan sa Instagram? Comment section: ‘Sino ang nag-aalala sa paghinga ng silk?’
The Art of Delicate Elegance: A Photographer's Perspective on Lingerie and Stockings
Nakakasalimu ‘yung lingerie na parang galing sa kisame ng nanay mo… pero eto’y digital! 😅 Kaya ‘yung A7R IV na camera ay puro lagnat lang sa Chantilly lace — di naman kailangan mag-photo, kasi alam mo na: ‘Beauty is not seen, it’s remembered.’ Kung ang isang tapis ay may masarap na bokeh? Oo naman! Pero ‘yung 85mm lens? Nandito si mama sa backroom habang nagpo-photograph ng sarili… Tapos biglaan na lang ang pagsusuri sa mga stockings na parang bintana ng simbahan! Sino ang nagpapadala ng ganitong laru? Sige, comment section—kitaan natin ‘yung iba’t galing!
The Silence Between Petals: A Kyoto Photographer’s Meditation on Transience
Hindi Shot ng Model
Pano ba talaga ‘yung shot mo kung di ka naman nakikita ang hininga? Ang camera mo ay walang flash—nakakatira lang sa pagtitiis.
Pano ‘Yung Breth?
Hindi ‘to lingerie o trending hashtag… ‘Yung black threads? ‘Yun ang mga ugat ng transience! Nakikita mo lang sa pagkabila ng isang bulaklak sa gabi.
Walang Anak?
Walang anak dito… walang followers. Pero may isang babaeng manlilik na alam kung paano maging tahimik. Kaya nga pala… ‘Di kailangan i-click. Kaya nga pala… ‘Yun ba talaga ang beauty? Comment section: Kumusta na kayo?
The Quiet Elegance of Vanessa: A Cinematic Portrait of Asian Femininity in Natural Light
Hindi photo ang siluet ni Vanessa… kundi kaligayang na naiiwan sa kanyang hininga! 🌅 Nandito siya sa studio ni London na ulan—hindi nagpapakita sa camera, kundi nagsisilbi bilang isang frame na may silk stockings at golden hour. Hindi siya model… siya ang elegance na hindi binabasa ng likes—kundi binabato ng tibok ng puso! Yung mga tanawin? Di nakakita… kundi naiisip sa bawat hininga niya. Kaya nga? Kung ano ang mas mahalaga—yung litrato ng liwan o yung tibok ng kaligayang? Comment section: sabihin mo ‘di ba?! 😌
자기 소개
Ako ay isang taga-Manila na nagmumula sa mga kanta ng liwan at pagmamalikhain ng kalikasan. Sa bawat litrato, isinasalamin ko ang kahalagahan ng isang babae na may puso — hindi lang nakikita, kundi naiisip. Ang aking trabaho ay hindi lamang pagpupukaw, kundi pagtatalikod sa mga alaala na hindi nababale. Kung ikaw ay nagsisilbing tao na naniniwala na ang magandang bagay ay maaaring tahimik — ikaw ay nasa tamang lugar.