Silk sa Tepa?

Ano ba to? Qipao na may joggers? Seryoso talaga ‘to! Parang sinabi ng fashion world: ‘Hoy Pinay, pwede ba mag-tiis ng elegant at masyadong kakaiba?’

Ang Ganda ng Bawat Hugot

Ang gulo sa isip ko: ‘Pwede bang maging makulit ang silk habang nag-jogging?’ Pero wow—nakita ko na ang sagot: Kasi nga po, ang silence mismo ay action.

Ang Paborito Kong Part:

Nakakalungkot pero nakakatawa: walang smile pero full presence. Parang sabihin niya: ‘I’m here. I exist.’ At yun lang—hindi kailangan ng pose para maging iconic.

Seryoso ako dito—kung minsan ang pinakamalaking rebellion ay hindi mag-smile sa camera.

Ano kayo? Nag-jogging ka man o nag-ambag ng tama sa silid-aralan… Comment naman kung ano’ng silent revolution mo today!

Ang Tunay na Beauty?

Sabi nila ‘di ba? Ang beauty ay nasa mata ng tagapagmamasid. Perpekto ba siya? Di naman. Pero ang ganda nung silence sa gitna ng light? Nakakalungkot pero nakakatawa.

Ang Buhay Ay Parang Studio Shoot

Hindi kailangan mag-act para maging visible. Kahit ang paghinga mo lang—parang ready na siya mag-voiceover. Gusto ko ‘to: ang bawat move niya parang nag-uusap sa sarili niya. ‘Ano nga ba ako?’ tapos ang light… sumagot na agad.

Bakit Hindi Kailangan Flash?

Pwede naman i-flashlight yung buhay mo, pero ano kung wala kang soul? Ang natural light? Mas honest pa kaysa mga fake smile sa Facebook.

So… yeah. I’m here for the quiet ones. Sila talaga ang may story behind every shadow. Ano kayo? Sino ang unang makita mong ‘seen’ sa buhay? Comment section: open for deep thoughts… or just memes 😅

Gray? Oo, ‘yung tama na puso!

Nakita ko ‘to sa gallery niya—‘yung still lang ang nagsasalita? Hindi yung camera… yung pangarap na naka-embarko sa likod ng frame!

Ang black stocking? Di lang damit… yun ay confession na walang salita—parang iniiyak ni Mama habang naglilinis ng wallpaper noong bata pa siya.

Sabi nila: “Gray ay boring.” Eh bakit may takot kang nakatingin sa sarili mong rehiyon? Kasi… gray ang pag-ibig na hindi nagsasalita.

Kaya nga di tayo nag-iisip kung ano ang beauty… kundi kung sino ang nakikita.

Kayo咋看? Comment section: open na sila! 🖤

Sana lahat ng mga babae sa mundo ay walang payong… pero nananat na glowing! 🌧

Nakita ko ‘wabi-sabi’ sa kanyang takip ng damit—hindi kahit anong umbrella ang nagtatago sa kanyang liwan… pero ang init ng kanyang paglalakad? Parang nagsasalita ang kalawanan! 😭

Ang mother ko’y nagtuturo sa Shanghai… pero siya’y sumisigaw sa rain na may gawa ng alaala ng tahanan namin!

Sino’ng nakikita dito? Hindi yung model… siya’y yung tanda na pinag-iisipan mo habang umiiyak ang langit.

Kayo paano? Comment section: Open na ulo! 🏔

Naku! Ang chiffon na ito… hindi lingerie sa Tokyo, kundi pamana ni Nanay ko sa loob na araw! 💜

Nakikita ko ang kulay na ito — hindi lang purple, kundi hugot ng pagsinta ni Lolo sa kanyang naka-istilong navy uniform pagkatapos ng misa. Kung ano ang wabi-sabi? Ang ‘hazy beauty’ dito ay yung tatakbo ni Mama habang naglalaba ng lace — mayroon siyang kantot na sinasagutan sa gitna ng gabi.

Sino ang nagpa-click nito? Ako. Sino ang nakapag-istil? Si Lolo. Sino ang nagtatanong? Kamusta ba kayo nang dahil sa isang damit?

#PinayAesthetic — sana makita nyo rin ‘yung mga panaginip na walang caption.