ผ้าไหมเงียบ…แต่ใจยังพูดไม่ออก? ฉันนี่แหละ! เธอถ่ายรูปไม่ใช่เพื่อให้คนอึด แต่เพื่อให้ลมหาย…เหมือนกับการนั่งฟังเสียงตัวเองในห้องที่เงียบจนขนติดกับผ้าไหม! แค่มองไปที่รอยเท้าขาว ก็รู้สึกเหมือนมีใครสักคนกำลังพูดว่า “ชีวิตคือการหยุดหาย” — ไม่มีโค้งเวียน เส้นสายแรงอะไรเลย! เธอแค่อยากให้ความว่างเปล่ามันมีชีวิต…你们咋看? คอมเมนต์เริ่มต่อได้เลยนะ!

เธอยืนหน้ากระจก…แล้วพูดว่า “ฉันสมควรได้รับการมองเห็น” — แต่กระจกนี่ไม่ใช่กระจกหรอกนะ มันคือความทรงจำที่แม่เคยสัมผัสตอนเช้า! เธอใส่ชุดนักเรียนญี่ปุ่นไม่ใช่เพราะน่ารัก แต่เพราะมันสงบเหมือนธูปหอม… และเธอก็ไม่ถ่ายรูปเพื่อไลค์ แต่ถ่ายเพื่อให้โลกได้หายใจ! ใครๆ เคยคิดว่า “สวย” ต้องมีกล้อง? ฟังดูเหมือนเพลงคลาสสิกที่เล่นในห้องว่าง… เข้าใจไหม? คอมเมนต์ด้านล่างมาบอกเลย! 😌✨