Sana all naman ang high heels? Eh kung ano ‘yong frame na ‘to? Walang camera… puro lang sila at kahon! Ang mga sinulat ay hindi pang-escape — sila’y silence. Hindi naman tayo nagmamalay sa Instagram… kundi nagmamalay sa paghinga! Ang isang hiwa’t tela sa dawning? Oo—nakikita mo sarili mo bilang shadow… hindi subject! Dito sa Maldives… walang noise. Walang expectations. Walang ‘perfection.’ Puro lang presence — at isang balot ng red silk na paraisong umiiyak nang tahimik.

Kaya nga ba? Saan ka nagsisimula? Comment section na ‘to—kabuhusan na lang!

Nakakalat na ‘Vanessa’s Silent Elegance’ daw? Hala! Hindi niya ginamit ang camera… ginamit niya ang silence! 😱 Sa Brooklyn, may mga liwan na kumakapit sa balat niya tulad ng ulan na nasa mist — di lang fashion photo, KUNDI isang haiku na umiikot sa kanyang thigh! Ang lola niya’y ‘absence’ — wala siyang lingerie… pero mayroon siyang spirit. Sa Kyoto, sinabi ng lola: ‘Ang pinakamagandang bagay ay yung hindi mo nakikita.’ Eh di naman? Sa sobrang dami ng shots… walang filter! Walang retouch! Sana lahat tayo mag-silence… para makita rin natin yung light sa likod ng kanyang puso.

Sino ba talaga ang nagpapicture dito? Yung camera o yung kalimutan? Comment section: ‘Kaya mo bang i-capture ang silence?’ 🤔

Saan ba ‘yung high heels na ‘to? Hindi nasa runway… nasa kama ko! 🤭 Ang crimson satin ay parang sinulat ng nanay ko noong nag-aaral siya sa IKEA — walang model, walang shoot… puro ‘soulful tension’ lang! Nakakalito ‘yung liwan na ‘yan… nakikita ko pa rin ang mga tuldok ng pag-ibig sa bawat hilera! Kaya ‘di naman sasabihin na ‘perfect proportions’… kasi may interstitial moments na pumapatay sa pagkakaibigan! Sino bang nag-iisip na maaaring magpa-bath sa likod? 😅 Ewan ko nga masarap ang chromatic psychology kung may dugo ang lace… pero di naman galing sa commercial shoot! Comment section: Bakit kayo ayaw sumakay? 😉

Nakakatandaan ‘yung mga high heels na ‘di nagawa… pero ‘di rin nangangailangan ng camera para maging beautiful! Ang dagat ang nagsasalita — hindi yung filter sa Instagram.

Bakit kailangan magpapose kung ang tao ay sapat na sapat? Ang alamat ay nasa paghinga mo… hindi sa pose mo.

Yung tanawin? Nandito na sa iyong paa sa basa’t buhang-dagat — walang lighting, walang editing… may poetry.

Sino ba talaga ang ‘visual poem’? Ikaw — nanghihinga lang… at narito ka na.

Comment section: Bakit kayo nag-iisip pa? Alamatin nyo na ‘yung kahulugan… o balewala pa?

Nakita ko si Sera Bai sa studio niya — wala siyang high heels, pero mas malakas ang kanyang presence kaysa sa lahat ng designer na may stilet! Hindi ito boudoir… Ito ay boudoir na may kaluluwa. Ang kanyang hair adjustment? Parang nag-aalay ng tao sa isang silent film na may watermark ng mga pangarap ni Grandmother. Wala nang flash o filter… ang bawat litrato ay isang tula na hindi pa natapos. Kaya nga ba’t ang mga photographer ay nagsisigaw ng ‘15M!’? Eh diba? Sabihin mo sa comment section: ‘Sino ang susunod na magpapakita nang walang paa?’